Ebook Słowo w komunikacji telewizyjnej. Strategie nadawczo-odbiorcze Katarzyna Sitkowska

Spis treści ebooka Słowo w komunikacji telewizyjnej. Strategie nadawczo-odbiorcze

WSTĘP 9

Część teoretyczna 13

I. STAN BADAŃ 15

1. Język w mediach masowych 15

1.1. Język w mediach – próba sprecyzowania pojęcia 15
1.2. Specyfika komunikowania masowego 16
1.3. Język w mediach masowych 16
1.4. Wpływ języka mediów na język ogólny 18
1.5. Cechy języka w mediach 19
1.6. Podsumowanie. Postulaty badawcze 20

2. Stan badań nad językiem w polskiej telewizji 21

2.1. Badania nad językiem w polskiej telewizji – chronologia 21
2.2. Badania języka w telewizji a badania języka w innych mediach 22
2.3. Badania nad kulturą języka w telewizji 24
2.4. Podsumowanie 25

II. METODOLOGIA BADAŃ 27

1. Założenia ogólne 27

2. Założenia metodologiczne badań wypowiedzi telewizyjnych 29

2.1. Główne założenia metodologiczne zespołu Z. Kurzowej 30
2.1.1. Oficjalność wypowiedzi telewizyjnych 32
2.1.2. Opracowanie wypowiedzi telewizyjnych 33
2.1.3. Sztuczność i skonwencjonalizowanie wypowiedzi telewizyjnych 33
2.1.4. Tematyka wypowiedzi telewizyjnych 33
2.2. Pozostałe założenia metodologiczne zespołu Z. Kurzowej 34
2.2.1. Odbiorca wypowiedzi telewizyjnych 34
2.2.2. Nadawca wypowiedzi telewizyjnych 35
2.2.3. Niebezpośredniość kontaktu między nadawcą a odbiorcą 37
2.2.4. Miejsce nadawania 38
2.2.5. Słowo a obraz 38
2.3. Założenia metodologiczne przyjęte w pracy 38

3. Problemy badawcze – sytuacja komunikacyjna 40

3.1. Nadawca 41
3.2. Odbiorca 43
3.3. Relacja między nadawcą a odbiorcą 43
3.4. Wymienność ról nadawczo-odbiorczych 43
3.5. Czas nadawania i odbioru 43
3.6. Miejsce nadawania i odbioru 44
3.7. Kod 44

III. MATERIAŁ BADAWCZY 45

1. Kryteria wyboru 45

1.1. Całościowość (skończoność) programu telewizyjnego 45
1.1.1. Całościowość programów telewizyjnych a fragmentaryczność ich odbioru 46
1.1.2. Program telewizyjny – wieloznaczność terminu. 47
1.2. Język 48
1.3. Relacja między mikro- a makrosytuacją 48
1.4. Funkcja słowa w programie 48
1.5. Literatura dotycząca poszczególnych programów 49

2. Charakterystyka materiału badawczego 49

3. Gromadzenie, zapis i opis materiału 50

3.1. Gromadzenie materiału 50
3.2. Zapis materiału 50
3.3. Opis przykładów 51

4. Programy wybrane do analizy 51

Część analityczna 53

Układy nadawczo-odbiorcze 55

I. KATEGORIA OSOBY 61

1. Pierwsza osoba 63

1.1. Liczba pojedyncza – JA 64
1.1.1. Pierwsza osoba liczby pojedynczej w funkcji podstawowej – JA jako JA 64
1.1.1.1. Wyrażanie opinii 65
1.1.1.2. Wyrażanie „niewiedzy” 67
1.1.1.3. Pierwsza osoba liczby pojedynczej w wypowiedziach metatekstowych 68
1.1.2. Pierwsza osoba w funkcjach innych niż podstawowa 70
1.1.2.1. JA perswazyjne 72
1.1.2.2. JA w mowie pozornie zależnej 72
1.1.3. Wnioski 74
1.2. Pierwsza osoba liczby mnogiej – MY 75
1.2.1. Grupy użyć form pierwszej osoby liczby mnogiej wyróżnione według kryterium semantycznego 79
1.2.1.1. MY jako twórcy programu 79
1.2.1.1.1. MY jako „program” w kontekście jego nazwy 79
1.2.1.1.2. MY jako „program” – inne sposoby sygnalizowania tego znaczenia 81
1.2.1.1.3. MY jako „program” w wypowiedziach głosu z offu i na- pisach 83
1.2.1.2. MY jako gospodarze programu 84
1.2.1.2.1. MY jako gospodarze programu w kontekście obrazu 86
1.2.1.2.2. MY jako gospodarze programu – znaczenie odczytywane z kontekstu 86
1.2.1.2.3. MY jako gospodarze programu w zwrotach etykietalnych 88
1.2.1.2.4. MY jako gospodarze programu w wypowiedziach metatekstowych 89
1.2.1.2.5. MY jako gospodarze programu w wypowiedziach dotyczących konsytuacji 91
1.2.1.3. MY jako gospodarz i widzowie 91
1.2.1.3.1. MY jako gospodarz(e) i widzowie w kontekście zwrotu adresatywnego „państwo” 92
1.2.1.3.2. MY jako gospodarz i widzowie w kontekście aktywności poznawczej widzów 93
1.2.1.3.3. MY jako gospodarz i widzowie – znaczenie wynikające z kontekstu i konsytuacji 93
1.2.1.4. MY jako nadawca i jego rozmówca/rozmówcy 95
1.2.1.4.1. MY jako nadawca i jego rozmówca połączeni rzeczywistością pozakomunikacyjną 95
1.2.1.4.2. MY jako nadawca i jego rozmówca w wypowiedziach metatekstowych 96
1.2.1.4.3. MY jako nadawca i jego rozmówca – retoryczne znaczenie: TY 97
1.2.1.5. MY jako nadawca i osoba/osoby z nim związane 98
1.2.1.6. MY jako goście zaproszeni do programu (MY matematyczne) 100
1.2.2. Grupy użyć form pierwszej osoby liczby mnogiej wyróżnione według kryterium pragmatycznego 101
1.2.2.1. MY nadawcze 102
1.2.2.2. MY uogólniające i nieokreślone 105
1.2.3. Wnioski 107
1.2.3.1. Użycia form pierwszej osoby liczby mnogiej charakterystyczne dla komunikacji telewizyjnej 107
1.2.3.2. Funkcje form pierwszej osoby liczby mnogiej w komunikacji telewizyjnej 108

2. Druga osoba 110

2.1. Druga osoba liczby pojedynczej – TY 111
2.1.1. TY „uniwersalne” 112
2.1.2. TY w znaczeniu „widz” 113
2.2. Druga osoba liczby mnogiej – WY 114
2.3. Formy drugiej osoby w funkcji metatekstowej i fatycznej 115
2.4. Wnioski 116

3. Trzecia osoba 116

3.1. Formy trzeciej osoby – klasyfikacja ze względu na uczestnika komunikacji, do którego odsyłają 117
3.1.1. Widzowie jako przedmiot wypowiedzi 117
3.1.2. Prowadzący jako przedmiot wypowiedzi 118
3.1.3. Gość jako przedmiot wypowiedzi 119
3.2. Formy trzeciej osoby – klasyfikacja ze względu na przeprowadzone transpozycje 121
3.2.1. ON jako TY 121
3.2.2. ON jako JA 124
3.3. Wnioski 125

4. Podsumowanie rozdziału I 125

4.1. Kategoria osoby jako nośnik informacji o uczestnikach komunikacji 125
4.2. Kategoria osoby jako sygnał relacji między mikro- a makrosytuacją komunikacyjną 127
4.3. Znaczenie i funkcje form osobowych w komunikacji telewizyjnej i w innych typach komunikacji 127

II. ETYKIETA JĘZYKOWA 129

1. Formy adresatywne 131

1.1. Rejestr form adresatywnych 133
1.1.1. Formy adresatywne zintegrowane składniowo 133
1.1.1.1. Relacja na ty 133
1.1.1.2. Relacja na pan 133
1.1.2. Formy adresatywne niezintegrowane składniowo 136
1.1.2.1. Relacja na pan 136
1.1.2.1.1. Liczba pojedyncza 136
1.1.2.1.2. Liczba mnoga 138
1.1.2.2. Relacja na ty 139
1.2. Formy adresatywne w poszczególnych układach nadawczo-odbiorczych 140
1.2.1. Wnioski 159
1.2.1.1. Liberalizacja etykiety językowej 160
1.2.1.2. Symetryczność układów nadawczo-odbiorczych 160
1.2.1.3. Niekonsekwencja w zakresie stosowania form adresatywnych 162
1.2.1.3.1. Formy adresatywne a zależność między mikro- i makro- sytuacją komunikacyjną 162
1.2.1.3.2. Formy adresatywne stosowane wobec osób odgrywających w programie tę samą rolę 164
1.2.1.3.3. Niekonsekwencja w zakresie sposobu mówienia o współuczestnikach komunikacji 166
1.2.1.4. Sposoby mówienia o osobie trzeciej 167
1.3. Wnioski 170

2. Autonomiczne akty grzeczności 170

2.1. Powitania 172
2.1.1. Forma powitania 173
2.1.2. Miejsce powitań w programie telewizyjnym 175
2.1.3. Repliki aktów powitalnych 177
2.1.4. Wnioski 178
2.2. Pożegnania 178
2.2.1. Forma pożegnania 180
2.2.1.1. Podziękowania w formułach pożegnalnych 182
2.2.1.2. Życzenia w formułach pożegnalnych 183
2.2.1.3. Zaproszenia w formułach pożegnalnych 184
2.2.1.4. Pozdrowienia w formułach pożegnalnych 185
2.2.2. Wnioski 186
2.3. Przedstawianie się i przedstawianie kogoś 187
2.3.1. Nadawcy prezentacji 188
2.3.2. Czas prezentacji 189
2.3.3. Forma prezentacji 190
2.3.4. Wnioski 191
2.4. Wnioski 191

3. Podsumowanie rozdziału II 192

III. ROLA DZIENNIKARZA W UKŁADACH NADAWCZO-ODBIORCZYCH 193

1. Pytania zadawane przez prowadzących programy 195

1.1. Pytania wieloprzedmiotowe 197
1.2. Pytania zawiłe 202
1.3. Pytania zawierające znak upewnienia 206
1.4. Wnioski 208

2. Wyciszanie kontaktu 209

2.1. Zakończenie kontaktu ze względu na upływ czasu 210
2.2. Puentowanie rozmowy 211

3. Podsumowanie rozdziału III 214

ZAKOŃCZENIE 215

BIBLIOGRAFIA 221
SPIS OSÓB MÓWIĄCYCH W PROGRAMACH 233
SPIS TABEL 235

Szczegóły ebooka Słowo w komunikacji telewizyjnej. Strategie nadawczo-odbiorcze