ebook Pęknięte Serce Afryki Robert Wieczorek

Brat Robert Wieczorek pracuje na misjach w RCA od 1994 roku. Był tam także podczas rebelii i na własnej skórze doznał napadów i grabieży. Patrzył, jak wojna wydobywa z wielu ludzi najgorsze instynkty, widział zniszczenia, zabójstwa, zdradę, doświadczył bezradności wobec zła, które opanowało serca ludzi. Strzelano do niego i to zdarzenie pozostawiło w nim wyraźny ślad. A jednak wrócił, aby dalej pracować na misjach. Ponieważ był świadkiem wielu nieprawości, pomaga teraz pokrzywdzonym, walcząc w sądzie o ich prawa. Wszystkie wydarzenia związane z początkiem i przebiegiem rebelii opisał w swoich listach, które publikujemy w tej książce.

Republika Środkowoafrykańska – kraj położony w samym centrum kontynentu afrykańskiego – przez swoich mieszkańców nazywana jest Be Africa (czyli „Serce Afryki”). Kiedy uwaga całego świata skupiona była na ataku terrorystów na WTC, a później na tragicznych wydarzeniach na moskiewskiej Dubrowce, „Serce Afryki” doznało wstrząsu w postaci wojny domowej. Kraj zalała fala rebeliantów, wspomagana przez żołnierzy-rabusiów z sąsiedniego Czadu. Zniszczone i rozgrabione zostało wszystko, co z takim trudem, przy ofiarnej pracy misjonarzy, budowało kilka pokoleń mieszkańców tego kraju. Rozboje, napady i gwałty stały się brutalną codziennością. Rebelianci nie oszczędzili także misji, szkół i placówek zdrowia. „Serce Afryki” do tej pory nie podniosło się po tych tragicznych wydarzeniach, dlatego teraz jej mieszkańcy potrzebują pomocy bardziej niż kiedykolwiek.

Ryszard Kapuściński o książce:

Książka brata Roberta Wieczorka „Pęknięte Serce Afryki” jest znakomitym reportażem. Autor miał to reporterskie szczęście, że był w środku wydarzeń tak trudno dziś dostępnych dla Europejczyka – wydarzeń niezwykłych i fascynujących, które relacjonuje żywo i barwnie, ale jednocześnie głęboko i mądrze. W tej prozie jest wielka wrażliwość, znajomość tła i sensu wydarzeń, bardzo ciekawa, porywająca relacja. Jak to dobrze, że tacy ludzie jak brat Robert Wieczorek znajdują jeszcze – poza trudnymi obowiązkami misyjnymi – czas i wolę, aby w tak pasjonujący sposób opowiedzieć nam o tym, co widzą i przeżywają.