ebook OCENA SKUTKÓW REGULACJI TRANSGRANICZNEJ OPIEKI ZDROWOTNEJ Katarzyna Byszek

Związek pomiędzy ekonomią i prawem był dostrzegany przez ekonomistów i prawników, jednak dopiero w drugiej połowie XX w. nurt naukowy, używający do opisu swojej działalności terminu Law and Economics, stał się szeroko rozpoznawalny. Związki pomiędzy prawem i ekonomią zostały również dostrzeżone przez podmioty gospodarcze i organy państwowe, skutkując upowszechnianiem się analiz w zakresie skutków społeczno-gospodarczych i uwzględnieniem ich w procesie tworzenia prawa. Na gruncie teorii ekonomicznej analizy prawa, w ramach instytucjonalnej ekonomicznej analizy prawa, rozwinęła się Ocena Skutków Regulacji (OSR) – proces służący poprawie stanowionego prawa. Podstawą prawną doprzeprowadzenia OSR jest Regulamin pracy Rady Ministrów, natomiast poszczególne etapy procesu OSR zostały opisane w Wytycznych do przeprowadzania oceny wpływu oraz konsultacji publicznych w ramach rządowego procesu legislacyjnego. Zgodnie z § 25 Regulaminu zakres przeprowadzania oceny wpływu ustala się w zależności od rodzaju dokumentu oraz przedmiotu i zasięgu oddziaływania projektowanych interwencji. Z kolei § 28 Regulaminu określa, że OSR zawiera w szczególności: wykaz interesariuszy, informacje na temat prekonsultacji, konsultacji i opiniowania projektu, przedstawienie wpływu na sektor finansów publicznych (ze wskazaniem źródła finansowania wydatków i metodyki ich szacowania), rynek pracy oraz przedsiębiorstwa. Obecny kształt OSR w Polsce jest wynikiem wieloletnich zmian w podejściu do analiz ekonomicznych i ich wykorzystania w procesie legislacyjnym. Stosowanie tego narzędzia odzwierciedla również międzynarodowe standardy w tym obszarze, wynikające z dokumentów przyjętych przez Komisję Europejską oraz przez państwa członkowskie Organizacji na Rzecz Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (Organization for Economic Co-operation and Development, OECD). Głównym założeniem regulacji transgranicznej opieki zdrowotnej jest zapewnienie realizacji zasady swobody przepływu usług na terytorium Unii Europejskiej w sferze opieki zdrowotnej zgodnie z dorobkiem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tj. stworzenie przejrzystych ram prawnych w zakresie korzystania ze świadczeń zdrowotnych w innych państwach członkowskich UE, z możliwością uzyskania przez każdego pacjenta zwrotu kosztów takich świadczeń z publicznego systemu ubezpieczenia zdrowotnego, któremu dana osoba podlega. Korzystanie ze świadczeń w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej, finansowanej ze środków publicznych, jest realizowane w Polsce i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej na podstawie przepisów o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz na podstawie przepisów dyrektywy w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (tzw. dyrektywa transgraniczna) została wdrożona do polskiego porządku prawnego w 2014 r. w przepisach Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych („ustawa o świadczeniach”). Świadczeniobiorca jest uprawniony do otrzymania zwrotu kosztów poniesionych za świadczenia opieki zdrowotnej udzielone na terenie innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Podstawą ustalenia należnej kwoty zwrotu jest kwota finansowania danego świadczenia w kraju, nie wyższa niż wartość wynikająca ze złożonych rachunków.